ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ ΤΟΥ 5/42 Σ.Ε.

Αι επιπτώσεις επί του απελευθερωτικού Αγώνος, του Ελληνικού λαού εκ της διαλύσεως του 5/42 ήσαν σοβαρώταται, αι δε συνέπεια εις βάρος του Έθνους, oδυνηραί.

Οι Γερμανοί ανενόχλητοι πλέον υπεχώρησαν προς βορρά τον Σεπτέμβριο και 'Οκτώβριο του 1944, καθ' ον χρόνο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήσχολείτο με το πώς θα διαλύσει τάς αλλας Έθνικάς οργανώσεις διεξάγον εξοντωτικό αγώνα κατά παντός εθνικόφρονος πατριώτου, ο όποίος αντιδρούσε εις την έγκατάστασιν κομμουνιστικού ζυγού εις την χωράν μας.

Τα τμήματα του ΕΛΑΣ έσπευδαν ανεμπόδιστα πλέον προς τάς Αθήνας δια να καταλάβουν την εξουσία και πρoετoιμάσoυν "τον κόκκινο Δεκέμβρη του 1944".

Εξέλιπε πλέον κάθε ίχνος Εθνικής Αντιστάσεως εις την Στερεά Ελλάδα και κυριάρχησε παντού ή ερυθρά τρομοκρατία, η οποία ειργάσθη συστηματικώς δια τον περιβόητο "τρίτον γύρο", προς ύποδούλωσιν της Ελλάδος εις τον Ερυθρό Φασισμό.

Το 5/42, παρά το δραματικό του τέλος, προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες εις τον Εθνικό μας Αγώνα, αφ' ενός μεν δια της φθοράς, την οποίαν επέφερε εις τούς κατακτητές δια των επιθετικών του ενεργειών, αφ' ετέρου δε διότι εξύψωσε και διατήρησε το Εθνικό φρόνημα του Ελληνικού Λαού κατά την διάρκεια της Κατοχής.

Επί πλέον, δια των αμυντικών αγώνων και θυσιών του κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ άπεγύμνωσε τούτο εις τα μάτια ολοκλήρου του ελευθέρου κόσμου και συνετέλεσε σοβαρώς νά ενισχυθεί αργότερο η Ελλάς υπό των Συμμάχων της και νά παραμείνει αύτη Κράτος ελεύθερον και ανεξάρτητων, έκτός του σιδηρού παραπετάσματος. Ούτω το 5/42 συνετέλεσε τα μέγιστα εις την διάσωσιν της Ελληνικής Φυλής και την πολιτική της ανεξαρτησία.

Οι ηρωικοί αγώνες του 5/42 και ή θυσία πoλών εκατοντάδων θυμάτων τούτου δεν απέβησαν επί ματαίω. Έκείνoι έπεσαν ως Άγιοι Μάρτυρες της Χριστιανικής Πίστεως και ως Σταυροφόροι της Εθνικής Ιδέας, άλλά συνετέλεσαν δια της θυσίας των εις την διάσωσιν της Ελληνικής Φυλής από τον μιαρό και τον ερυθρό Φασισμό.
Ή αιματηρά διάλυση των Ε.Α.Ο. του 5/42 το 1944 και ο συνεχιζόμενος εις Ήπειρο πόλεμος μεταξύ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ του Στρατηγού Ζέρβα, πέραν του ότι έξησφάλισεν εις το Κ.Κ.Ε. την ελευθέρα κάθοδο του ΕΛΑΣ εις Αθήνας δια την κατάληψιν της εξουσίας, διηυκόλυνε τούτο εν συνεχεία εις την προπαρασκευή του Συμμοριτοπόλεμου του 1946-1949 με τας γνωστάς τραγικάς απώλειας και καταστροφές της Πατρίδος μας.

Ούτω κατά την διάρκεια της Κατοχής, εξ αίτίας του Κ.Κ.Ε, διεσπάσθη ή Εθνική Ένότης με τραγικές συνεπείας δια το Έθνος. Έπιπλέον εξ αιτίας της τακτικής και των καταχθόνιων τούτου επιδιώξεων απωλέσθη η μοναδική ευκαιρία δια την ικανοποίησιν των Εθνικών πόθων και δικαίων της Φυλής. Διότι οι εχθροί της Ελλάδος, επωφελούμενοι του υπ' αυτών δολίως υποκινηθέντος αλληλοσπαραγμού, παρημπόδισαν την απελευθέρωσιν εκατοντάδων χιλιάδων αδελφών μας της Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου και ούτω εματαιώθη η ένωση τών δύο τούτων αρχαιοτάτων Εθνικών εστιών με την Μητέρα Eλλάδα.
 

Ή ύπόμνησις της τραγωδίας του 5/42 δεν αποβλέπει εις το νά υποδαυλίσει μίση και πάθη και να αναξέση πληγές του παρελθόντος εις το σώμα του υπερήφανου Έθνους μας, το οποίον τόσον πολύ έχει ταλαιπωρηθεί από τα μίση και τούς εμφυλίους πολέμους. Ή γνώσις όμως της προσφάτου αληθούς Ιστορίας του 5/42 και όχι της παραποιημένης τοιαύτης είναι απαραίτητος δι' όλους τούς Έλληνας και κυρίως δια την νέα γενεά δια να φρονηματίζεται και νά μη επαναλάβει τα ίδια σφάλματα.

Υπάρχουν, όμως, μερικά αμείλικτα ερωτήματα, τα όποία από 35ετίας και πέραν αναμένουν απάντησιν από τούς ένόχους του διαπραχθέντος τούτου εγκλήματος εις βάρος του Έθνους. Και συγκεκριμένα:
α. Είναι γεγονός ότι το 5/42 εδέχθη τρεις δολοφονικές και απρόκλητες επιθέσεις, καθ' όν χρόνο έμάχετο εναντίον των Ίταλογερμανών κατακτητών;
β. Υπάρχει έστω και μία περίπτωση, καθ' ην το 5/42 νά μην ήγωνίσθη είλικρινως και εντίμως δια την ενότητα του 'Απελευθερωτικού Αγώνος;
γ. Διατί έδολοφονήθη εν ψυχρώ ο Συνταγματάρχης Ψαρρός, καίτοι παρεδόθη δια νά αποφευχθεί περαιτέρω αιματοχυσία;
δ. Είναι αληθές ότι πολλοί εκ των αιχμαλώτων ανταρτών και οπαδών του 5/42 υπέστησαν εις χείρας του ΕΛΑΣ ανατριχιαστικά βασανιστήρια;
Βεβαίως εις τα ερωτήματα αυτά ουδέποτε θα δοθεί απάντησις. Το μόνον πού έγινε μέχρι τούδε είναι μία πανούργος και μεθοδευμένη προσπάθεια δια την παραπλάνησιν των νεωτέρων γενεών με ασύστατα και ασύστολα επιχειρήματα διαστρεβλώσεως της αλήθειας και περιφρονήσεως της Ιστορικής πραγματικότητας.
Ούτω προβάλλονται εκ των ύστέρων διάφορα επιχειρήματα και ισχυρισμοί (προς διαστρέβλωσιν της Ιστορικής αλήθειας των γεγονότων της τραγικής εκείνης εποχής) εκ μέρους επιζώντων ηγετών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και άλλων αριστερών ή αριστεριζόντων συγγραφέων ή δημοσιογράφων, οι όποίοι ουδόλως ανταποκρίνονται προς την ακρίβεια των γεγονότων της περιόδου εκείνης.

Μερικοί ισχυρίζονται π.χ. ότι η διάλυσις του 5/42 και η εν ψυχρώ εκτέλεσις υπό του ΕΛΑΣ του Συν/ρχου Ψαρρού μετά των αιχμάλωτων συμπολεμιστών του ήτο αποτέλεσμα μοιραίας συγκυρίας, οφειλόμενης εις τον εξτρεμισμό του Άρη Βελουχιώτη καί τις προσωπικές διαφορές τού Ζούλα με τον Ψαρρό και ότι ο Σιάντος και οι λοιποί ηγέται του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εξεπλάγησαν και απεδοκίμασαν τάς πράξεις ταύτας.
Ό ισχυρισμός αυτός είναι αβάσιμος και καταρρίπτεται από την Διαταγή διαλύσεως και "ξεκαθαρίσματος του 5/42", την οποίαν εξέδωσαν ούτοι τεσσάρας ημέρας προ της διαλύσεως του 5/42, ήτoι την 14/4/44.

Πέραν τούτου γεννάται ευλόγως το ερώτημα :

 Πόσες κυρώσεις επεβλήθησαν εις τούς πρωτεργάτες της διαλύσεως του 5/42 και εκτελέσεως του Συν/ρχου Ψαρρού και τόσων δεκάδων αξιωματικών και ανταρτών τούτου, δεδομένου ότι ούτοι έξηκολούθησαν την δρασιν των κατέχοντες τις αυτές ηγετικές θέσεις εις το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ;
Επίσης πώς δικαιολογείται ή συγκέντρωσις τον Απρίλιο του 1944 δεκαπλασίων δυνάμεων του ΕΛΑΣ έναντι του 5/42 εν άγνοία της ηγεσίας του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ;

Είναι γεγονός, πάντως ότι ή προσχεδιασμένη εκτέλεσις του Συν/ρχου Ψαρρου, ο οποίος υπήρξε ή ευγενεστέρα και ήρωϊκωτέρα φυσιογνωμία του Αγώνος Εθνικής Αντιστάσεως εις την Ελλάδα κατά την Κατοχή, ως και των δεκάδων Αξιωματικών και ανταρτών του 5/42, είναι ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.

Η τραγική εποποιία του 5/42 εξακολουθεί να είναι και θα είναι, εφ' όσον η Ελλάς παραμένει Κράτος ελεύθερον και ανεξάρτητο, βαθύτατα χαραγμένη εις την μνήμην του Έθνους, διότι ή τραγική θυσία του αειμνήστου Συνταγματάρχου Ψαρρού και των 300 συμπολεμιστών του, εγένετο αιτία νά άποκαλυφθoύν πλήρως οι αντιδημοκρατικές και αντεθνικές επιδιώξεις του ΚΚΕ διότι ο Συνταγματάρχης Ψαρρός υπήρξεν αγνός πατριώτης καί πραγματικός δημοκράτης, ο οποίος μαζί με τούς συμπολεμιστές του διεξήγαγε αγνό Εθνικό και απελευθερωτικό αγώνα κατά των κατακτητών.

Ένα ακριβώς μήνα μετά την εκτέλεσιν του Ψαρρου και των συμπολεμιστών του, την 17ην Μαΐου 1944, συνήλθε το Συνέδριο του Λιβάνου, κατά το όποίον ο Πρόεδρος της τότε Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας Γ. Παπανδρέου είπε τα έξης μεταξύ άλλων: "Ή ευθύνη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικό αγώνα, άλλά ηθέλησε νά προετοιμάσει την μεταπολεμική δυναμική του επικράτηση. Δια τούτο επεδίωξε πρώτον την μονοπώλησιν του Εθνικού Αγώνος. Δεν επιτρέπει εις κανένα άλλον νά ανέβει εις τα βουνά και νά πολεμήσει τον κατακτητή, εμποδίζει με ποινή θανάτου τούς Έλληνας να εκπληρώσουν το πατριωτικό των καθήκον. Παλαιόν παράδειγμα ο παριστάμενος Συνταγματάρχης Σαράφης και πρόσφατο ο απουσιάζων Συνταγματάρχης Ψαρρός και επεδίωξε, δεύτερον, την τρομοκράτησιν και εξόντωσιν των αντίπαλων του."

Εις το αυτό Συνέδριο ο Ιδρυτής της ΕΚΚΑ Γ. Καρτάλης κατακεραύνωσε τούς Αντιπρόσωπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με ένα δριμύτατο κατηγορητήριο χρησιμοποιώντας πολλά στοιχεία, γεγονότα και ονόματα. Ή βαρυτέρα φράσις του Καρτάλη δια τον Συνταγματάρχη Σαράφη ήτο ή έξης : "Ανηγορεύθης , Αρχιστράτηγος του ΕΛΑΣ δι' εμπτυσμού", εννοώντας την δραματική σύλληψίν του τον Μάρτιο του 1943 υπό του ΕΛΑΣ και την περιφορά του εις τα χωριά της Ρούμελης, όπου οι έαμίτες χωρικοί τον προπηλάκιζαν και τον έπτυαν ως προδότη και συνεργάτη των κατακτητών (έτσι τον κατηγορούσε τότε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), ενώ βραδύτερο παραδόξως ανεκηρύσσετο Αρχηγός του ΕΛΑΣ.

Ή διάλυσις του 5/42 και ή εκτέλεσις του Συνταγματάρχου Ψαρρου μετά των συμπολεμιστών του, απετέλεσε πράγματι την Αχίλλειον πτέρναν του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, διότι η βαρύτατη αύτή κατηγορία, μαζί με τας επιθέσεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εναντίον του ΕΔΕΣ, τα Κινήματα εις τον Ελληνικό Στράτο και Στόλο της Μέσης Ανατολής και τέλος την φοβερά τρομοκρατία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εις την κατεχόμενη Ελλάδα, ήνάγκασαν τούς παρευρεθέντας εις το Συνέδριο του Λιβάνου Αντιπρόσωπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να υποχωρήσουν πλήρως εις τάς αρχικάς των αξιώσεις και νά υπογράψουν το «Εθνικό Συμβόλαιο» του Λιβάνου, το όποίον περιελάμβανε τούς όρους αποκαταστάσεως της Εθνικής Ενότητας και της απελευθερώσεως της Χώρας.