ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ 1904-1997 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Ιωάννης Σταμ. Παπαθανασίου (Ι.Σ.Π.) γεννήθηκε στις 14/6/1904 στο Ωρολόγιο Ευβοίας (περιοχή Κύμης) και πέθανε στην Αθήνα την 20/12/1997 με ακμαίες τις σωματικές του δυνάμεις και σε πλήρη πνευματική διαύγεια. Στο μακρό του βίο, που κάλυψε ολόκληρο σχεδόν τον πολυτάραχο αιώνα μας, είχε τις δυνατότητες να παρακολουθήσει από κοντά ή και να συμμετάσχει σ' όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεώτερη μας ιστορία. Έτσι:

- Οι Βαλκανικοί πόλεμοι του '12 - '13 τον βρήκαν μαθητή του Δημοτικού το οποίο τελείωσε στο Αυλωνάρι, το κεφαλοχώρι της περιοχής, που πρόσφατα έγινε Δήμος.
- Η έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ο Διχασμός του Έθνους μαθητή του Ελληνικού σχολείου στην Ερέτρεια.
- Το τέλος του πολέμου με τους θριάμβους του Ελληνικού Στρατού και την πρόσκαιρη πραγμάτωση του ονείρου της Μεγάλης Ελλάδος, μαθητή του τετρατάξιου, τότε, Γυμνασίου Χαλκίδος που ήταν και το μοναδικό σ' ολόκληρο το Νομό Ευβοίας.
Δεν είναι συνεπώς δύσκολο ν' αντιληφθεί κανείς με τι οράματα μεγάλωσε όχι μόνο ο Ι.Σ.Π. αλλά όλα τα τότε παιδιά που είδαν τη πατρίδα μας να τριπλασιάζεται σ' έκταση και ν' απελευθερώνει εκατομμύρια ομοεθνείς από ζυγό πέντε σχεδόν αιώνων!

Το 1920 απόφοιτος πλέον του Γυμνασίου Χαλκίδος σε ηλικία μόλις 16 ετών δίνει εξετάσεις και εισάγεται στη Σχολή Ευελπίδων μεταξύ των πρώτων. Ας σημειωθεί ότι το 1920 ήταν η μοναδική χρονιά στην ιστορία της Σχολής που έγιναν εισαγωγικές εξετάσεις σε τέσσερις πόλεις: την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Αδριανούπολη και τη Σμύρνη, η δε συμμετοχή για 55 μόνο θέσεις εισακτέων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο! Ο πατριωτικός ενθουσιασμός που επικρατούσε σ' όλα τα διαμερίσματα της χώρας και ειδικότερα στους νέους ήταν μέγας.

Ονομάστηκε ανθυπολοχαγός Μηχανικού το 1923 όταν η χώρα διήρχετο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή περίοδο χάους. Ήταν τρίτος στη τάξη του αλλά πρώτος σε βαθμολογία στο σύνολο των μαθημάτων. Στη Σχολή Ευελπίδων όμως, αξιολογούνται και τα στρατιωτικά προσόντα, οι τιμωρίες κλπ.

Τοποθετήθηκε αμέσως, τη αιτήσει του, στη πιο προχωρημένη μονάδα Μηχανικού που τότε ήταν στην Ελευθερούπολη (Πράβι) της Ανατ. Μακεδονίας. Επανήλθε μετά το 1926 στην Αθήνα και υπηρέτησε στη Διεύθυνση Έργων Μηχανικού (Δ.Ε.Μ.), στο Σύνταγμα Τηλεγραφητών στο Ρούφ, όπου γνώρισε στη Θεωρία και στη Πράξη τα σύγχρονα τότε μέσα ενσύρματης και ασυρμάτου επικοινωνίας, ενδιαμέσως δε μαθήτευσε επί τριετία στη Σχολή Εφαρμογής Μηχανικού(Σ.Ε.Μ.) ισότιμης τότε των αντιστοίχων τάξεων Πολ. Μηχανικών του Ε.Μ.Π.

Μετά δε από σχετικά σύντομες μεταθέσεις στη Κρήτη και τη Χαλκίδα, όπου δίδαξε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, τοποθετείται το 1935, Λοχαγός πλέον, στη Σχολή Ευελπίδων ως καθηγητής Ανωτ. Μαθηματικών, αλλά συγχρόνως (όπως διαβάζουμε στην επετηρίδα της Σχολής του 1938 για τα 110 χρόνια από της ιδρύσεως της) της Αναλ. Γεωμετρίας, Ηλεκτρολογίας και του Κανονισμού του (όπλου) Μηχανικού. Πέραν δε των διδακτικών του καθηκόντων συμμετείχε στη μελέτη και επίβλεψη της κατασκευής πολλών από τα κτίρια της Σχολής που σήμερα στεγάζουν τα δικαστήρια.

Το 1939 (Ταγ/χης) μετατίθεται στο Φρούριο Θεσσαλονίκης όπως ετιτλοφορείτο η στρατιωτική υπηρεσία που συγκροτήθηκε για τη κατασκευή των οχυρών στη γραμμή Μεταξά επί της Βουλγαρικής μεθορίου, στη Δυτική Μακεδονία (περιοχή Φλώρινας) όπως και σειράς άλλων έργων (υποστηρίξεως, οδοποιιας κλπ.) ακόμα και στη περίμετρο της Θεσσαλονίκης (περιοχή Ασβεστοχωρίου). Όπως με του πολύ αποδείχθηκε η Υπηρεσία αυτή επετέλεσε γιγάντιο έργο για την Εθνική μας Άμυνα. Δεν πρόβλεψε όμως να οχυρώσει και τη Γιουγκοσλαυική μεθόριο επειδή εθεωρείτο ότι δεν διατρέχουμε κίνδυνο από τους Γιουγκοσλαύους με τους οποίους είμεθα πάντοτε σύμμαχοι αλλά και από έλλειψη περαιτέρω πιστώσεων. Με τη γρήγορη όμως κατάρρευση των Γιουγκοσλαύων στη Γερμανική επίθεση του Απριλίου '41 οι θωρακισμένες μεραρχίες του Χίτλερ βρήκαν ανοικτό διάδρομο στη κοιλάδα του Αξιού κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη και μετά άνισο αγώνα, ολόκληρη την Ελλάδα.

Στην Αλβανική εποποιια του '40 - '41 πολέμησε διοικώντας το Τάγμα Διαβιβάσεων της 6ης Μεραρχίας (είχε ήδη δημιουργηθεί το όπλο των Διαβιβάσεων και ο Ι.Σ.Π. μετεπήδησε από το Μηχανικό σ' αυτό) τιμηθείς για τη προσφορά του με πληθώρα παρασήμων (συνολικά δε απέκτησε λόγω και της μετέπειτα πολεμικής του δράσης, 3 χρυσά αριστείας ανδρείας, 3 πολεμικούς σταυρούς γ' τάξεως, 2 μετάλλια εξαίρετων πράξεων και πολλά άλλα). Αξίζει να επισημανθεί ότι το Τάγμα του έφθασε από τα τελευταία τμήματα στα Ιωάννινα (η 6η μεραρχία αποτελούσε την οπισθοφυλακή του στρατού της Αλβανίας κατά την οπισθοχώρηση) συντεταγμένο και εκεί διελύθη εφόσον είχε πλέον επέλθει συνθηκολόγηση.

Περί τα τέλη του '41 ενεγράφη στο 40 έτος των Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π. όπως είχε το δικαίωμα κατόπιν της μαθητείας του στη Σχολή Εφαρμογής Μηχανικού που προαναφέραμε. Από το Ε.Μ.Π. απεφοίτησε το 1943, αλλά από το προηγούμενο έτος (15/12/42) είχε ήδη ενταχθεί στην αντίσταση, στον "Μίδα 614" με τον Τσιγάντε, μετέπειτα δε (18/9/43) στην ΕΚΚΑ, το ιστορικό της οποίας, αποτελεί το αντικείμενο του παρόντος βιβλίου του.

Τον Μάϊο του '44, δηλαδή ένα πεντάμηνο περίπου προ της απελευθερώσεως πήρε εντολή από τον Στρατιωτικό Διοικητή Αθηνών στρατηγό Σπηλιωτόπουλο (είχε οριστεί από την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου για να προετοιμάσει την άφιξη των Ελληνικών και Συμμαχικών δυνάμεων εν όψει της βεβαίας αποχωρήσεως των Γερμανών) να συγκροτήσει Τάγμα Διαβιβάσεων.

Πράγματι ο Ι.Σ.Π. κάλεσε δι' ατομικών προσκλήσεων πολλούς αξιωματικούς και άνδρες επίταξε το κτίριο της Στοάς Καίσαρη επί της οδού Αιόλου όπου εγκατέστησε τη Διοίκηση του και οργάνωσε τις μονάδες (4 λόχους με ικανή αριθμητική δύναμη) του πρώτου Τάγματος Διαβιβάσεων του Ελληνικού Στρατού στην απελευθερωνόμενη Ελλάδα. Εξ αυτών ο λόχος ηλεκτροπαραγωγής (Διοικητής Λοχ. Ρουχωτάς Γ.) είχε μια πρώτης τάξεως επιτυχία διασώζοντας το εργοστάσιο ηλεκτρισμού στο Κερατσίνι από τους αποχωρούντας Γερμανούς (βλ. Επίλογο του παρόντος).

Η Μονάδα αυτή ανέλαβε υπηρεσία από τη πρώτη μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας (12/10/44), αντιμετώπισε μ' επιτυχία τα Δεκεμβριανά και τελικά εγκατεστάθη αφού απέκτησε πλήρη δύναμη και εξοπλισμό Τάγματος, στο στρατόπεδο Αχαρνών (Μενίδι) με διοικητή πάντα τον Ιωαν. Παπαθανασίου, ο οποίος εκ παραλλήλου συνέχιζε να διδάσκει στη Σχολή Ευελπίδων αλλά και στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

Στις αρχές του '48 ο Αντισυνταγματάρχης Ι.Σ.Π. (Συν/χης έγινε το 1949) ανέλαβε τη Διοίκηση Διαβιβάσεων του Γ.Σ. Στρατού στη Θεσσαλονίκη. Η περιοχή ευθύνης του Σώματος ήταν πολύ μεγάλη δεδομένου ότι εκάλυπτε ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα εξαιρουμένου τμήματος της Δυτ. Μακεδονίας. Εξίσου μεγάλη ήταν και η καθημερινή αγωνία των Διαβιβαστών και του Διοικητού των να διατηρούν ανοικτές τις γραμμές τηλεπικοινωνιών οι οποίες συνεχώς εκόπτοντο από τους κομμουνιστές αντάρτες, επίτευγμα που επέτυχαν με υπεράνθρωπες προσπάθειες αλλά και ανθρώπινες θυσίες. Το Γ' Σώμα ουδέποτε αντιμετώπισε πρόβλημα, μέχρι το τέλος του ανταρτοπολέμου (1949), επικοινωνιών οι οποίες μάλιστα συνεχώς εβελτιώνοντο με την εγκατάσταση μηχανημάτων και γραμμών πιο εξελιγμένης τεχνολογίας.

- Μετά σύντομη παραμονή στην Αθήνα (1951) ως επικεφαλής του Γ1 επιτελικού γραφείου, ανέλαβε επιτελάρχης του Β' Σώματος στρατού στη Κοζάνη προαχθείς (1952) σε Ταξίαρχο. Κατόπιν επανήλθε στην Αθήνα (Γ' κλάδος) όπου πέραν των άλλων εξεπόνησε γενικό σχέδιο των μεγάλων οδικών οδεύσεων από Νότο προς Βορρά (Κόρινθος - Αθήνα - Θεσ/νίκη) και από Δυσμάς προς Ανατολάς (Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Θεσ/νίκη). Σχέδιο το οποίο ενέκρινε το ΝΑΤΟ προκειμένου να εξασφαλιστεί η ταχεία διακίνηση στρατευμάτων σε περίπτωση πολέμου. Έτσι λίγα χρόνια αργότερα (1959) ξεκίνησε η κατασκευή της νέας Εθνικής οδού Κορίνθου ­Αθηνών - Θεσσαλονίκης με κονδύλια και του ΝΑΤΟ.

Το 1955 ήταν και ο τελευταίος του χρόνος στο Στράτευμα: Ετέθη τότε (Δεκέμβριος '55) λόγω προαγωγής νεωτέρου, σ' αυτεπάγγελτο αποστρατεία γεγονός που τον επίκρανε ιδιαίτερα. Αναμφίβολα διέθετε όλα τα προσόντα για την ανάδειξη του ακόμα και στη κορυφή της Στρατιωτικής Ιεραρχίας. Στις επιλογές όμως των διαφόρων συμβουλίων για τις ανώτατες θέσεις, τα όποια προσόντα δεν έπαιζαν τον πρώτο ρόλο όσο οι δημόσιες σχέσεις και οι κομματικές εξαρτήσεις.

Οι δημόσιες σχέσεις του Ι.Σ.Π. ήσαν θαυμάσιες μεταξύ των κατωτέρων αξιωματικών όπου ήταν δημοφιλέστατος, οι πλείστοι των οποίων άλλωστε υπήρξαν μαθητές του, όχι όμως και προς τα άνω (π.χ. παλάτι) ενώ κομματικά ήταν ανένταχτος όπως οφείλει να είναι κάθε δημόσιος λειτουρ­γός. Ας σημειωθεί, για τη συναγωγή των απαραιτήτων συμπερασμάτων, ότι ισχυρός άνδρας στο Στρατό την εποχή εκείνη ήταν ο στρατηγός Σόλων Γκίκας (αρχηγός ΓΕΣ) ο οποίος στη Μέση Ανατολή είχε ιδρύσει τον ΙΔΕΑ, μετέπειτα δε (1958) πολιτεύτηκε με τον Κ. Καραμανλή και έγινε κατ' επανάληψη Υπουργός. Ο Ι.Σ.Π δεν είχε καμμία σχέση με τον ΙΔΕΑ.

Ωστόσο η αποστρατεία αντί ν' αποτελέσει το τέρμα ή έστω εμπόδιο στην εξέλιξη του αποδείχθηκε ευεργεσία. Άτομο ιδιαίτερα ενεργητικό με ακάματη εργατικότητα, πολύστροφος και μορφωμένος είχε τώρα την ευκαιρία να διοχετεύσει την δραστηριότητα του σε διάφορες κατευθύνσεις, συνεχίζοντας έτσι, σαν πολίτης πλέον, μια εξόχως δημιουργική πορεία που διήρκεσε περισσότερο από είκοσι χρόνια. Πολύ σύντομα ίδρυσε Τεχνικό Γραφείο κατασκευών κτιριακών έργων αλλά και ανάληψης μελετών Δημοσίου σ' έργα Πολιτικού Μηχανικού (οδοί, γέφυρες, αποτυπώ­σεις κλπ.). Εκ παραλλήλου συνέχισε να διδάσκει όχι μόνο στη Σχολή Ευελπίδων (Παραστατική Γεωμετρία) αλλά και στη Σχολή Αξιωματικών Διαβιβάσεων (Ηλεκτρολογία - Ασυρματολογία) στη Σχολή Αξιωματικών Τεχν. Σώματος (Φυσική) επί δεκαετία δε (1955 - 65) και στη Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας (Σχολή Επιπέδου Πολυτεχνείου) Ασυρματολογία - Ραδιοθεωρία ­Ηλεκτρονική και Ραδιοτεχνολογία.
Έτσι άρχισε να αποκτά κάποια οικονομική επιφάνεια, αδιανόητη στις δεκαετίες της στρατιωτικής του υπηρεσίας.

Εκτός της επαγγελματικής ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα και στα κοινά: - Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος της Πανελληνίου Ένωσης Κατασκευαστών Ιδιωτικών Έργων (ΠΕΕΚΟΤΕ) συνδικαλιστικό όργανο που υφίσταται μέχρι σήμερα.

- Διετέλεσε επίσης πρόεδρος επί σειρά ετών του Συλλόγου των εν Αττική Κυμαίων στα πεπραγμένα του οποίου συγκαταλέγεται και η τοποθέτηση στη γενέτειρα του Κύμη της προτομής του διασήμου Έλληνα γιατρού, ερευνητή και ανθρωπιστή Γ. Παπανικολάου.

- Ίδρυσε τέλος, το 1962 μαζί με τον Α. Κούτρα (διοικητή λόχου του 5/42 Σ.Ε., διακριθέντος στην Αντίσταση) και ανέλαβε πρώτος Πρόεδρος, τον Συνδέσμο Αγωνιστών του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων. Επί προεδρίας του ανεγέρθη με δικά του σχέδια και επίπονες προσπάθειες για την συγκέντρωση των χρημάτων, στο Κλήμα Δωρίδος, το μεγαλοπρεπές μαυσωλείο των πεσόντων συμπολεμιστών του. Εκεί συγκεντρώθηκαν και τοποθετήθηκαν με πρωτοβουλία και ενέργειες δικές του αλλά και του Κούτρα τα οστά των μαχητών του Συντάγματος όπως και του Διοικητού των Συν/χου Δημ. Ψαρρού.

- Το 1964 ανέλαβε Γενικός Διευθυντής στη Γεν. Διεύθυνση Τηλεπικοινωνιών του τότε Υφυπουργείου Συγκοινωνιών όπου παρέμεινε μέχρι το 1966. Από της θέσεως του αυτής συνέβαλε τα μέγιστα στη συγκρότηση και λειτουργία του πρώτου δοκιμαστικού τηλεοπτικού σταθμού στην Ελλάδα. Την ίδια εποχή οι Στρατιωτικές Σχολές εξισώθηκαν (ορθότατα), με τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα (ΑΕΙ) και ο Ι.Σ.Π. ονομάστηκε (1/1/65) Τακτικός καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων στην έδρα της Παραστατικής Γεωμετρίας. Έδρα που διετήρησε μέχρι το 1969 όταν επαύθη από το καθεστώς της επταετίας επειδή διεφώνησε με τον τρόπο σπουδών των Ευελπίδων. Ήταν η δεύτερη πικρία που εδοκίμαζε από τους στρατιωτικούς συναδέλφους του και μάλιστα μεγαλύτερη της πρώτης, γιατί ο Ι.Σ.Π., απελάμβανε και ενεπνέετο από το λειτούργημα του δασκάλου. Άλλωστε συναισθηματικά ήταν ιδιαίτερα συνδεδεμένος, λόγω της μακράς του θητείας, με τη Σχολή Ευελπίδων.

Ατυχώς το 1974 όταν έγινε η μεταπολίτευση και μπορούσε να επανέλθει προσέκρουσε στο εμπόδιο του ορίου ηλικίας εφόσον είχε πλέον συμπληρώσει το 70ο έτος. Έτσι στερήθηκε της χαράς να ξαναδιδάξει στους αγαπημένους του Ευέλπιδες πέραν κάποιων θαυμάσιων διαλέξεων που έδωσε αρκετά αργότερα. Συνέχισε όμως επ' αρκετόν ν' ασκεί το επάγγελμα του μελετητή Πολιτικού Μηχανικού παραμένοντας μέχρι το τέλος δραστήριος και χρήσιμος στους συνανθρώπους του. Είναι χαρακτηριστικό ότι με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε το 1991 ο Σύνδεσμος αποστράτων αξιωματικών Διαβιβάσεων όπου ανέλαβε πρώτος και λίαν ενεργητικός πρόεδρος μέχρι το 1996 οπότε απεσύρθη τιμώμενος από όλους τους συναδέλφους του. Ίσως αποτελεί μοναδική περίπτωση προέδρου που ασκούσε πλήρως και επιτυχώς το αξίωμα του σε ηλικία 92 ετών!

Το 1930 ενυμφεύθη την Παναγιώτα (Νότα) Εγγλέζου έξι δε χρόνια αργότερα (1936) απέκτησαν ένα γιο, τον Σταμάτη, που έγινε Πολ. Μηχανικός Διπλ. ΕΜΠ και αποδείχθηκε παραγωγικότερος των γονέων του "χαρίζοντας" τους τρία εγγόνια. Η Νότα Παπαθανασίου "έφυγε" τον Ιούνιο 1998, έξι μόλις μήνες μετά το θάνατο του επί 70 σχεδόν χρόνια αγαπημένου της άνδρα.

Ήδη με το πιο πάνω εκτεταμένο βιογραφικό του συγγραφέα, όπου παρετέθησαν για την τεκμηρίωση των αναφερομένων κυρίως γεγονότα και χρονολογίες, έχει προσδιοριστεί με αδρές γραμμές η προσωπικότητά του σαν ατόμου με ασυνήθιστες ικανότητες, ανήσυχο πνεύμα, εκχειλίζουσα ενεργητικότητα, ευρύτατη επιστημονική μόρφωση και σημαντική αγωνιστική και κοινωνική προσφορά. Θα προσθέταμε ότι πέραν της ακεραιότητας, εντιμότητας και του υψηλού ήθους που τον διέκριναν, υπήρξε σ' όλη του τη ζωή, ακόμη και όταν απέκτησε κάποια οικονομική άνεση, λιτός, απέριττος και συγκρατημένος χωρίς ενδιαφέρον για υλικά αγαθά και πολυτέλειες. Μοναδικό του πάθος τα καλά βιβλία κάθε είδους, όπου διέθετε όλο τον ελεύθερο χρόνο του. Πάθος, που συνδυαζόμενο με την καταπληκτική του μνήμη, του επέτρεψε να αποκτήσει μια ξεχωριστή πνευματική καλλιέργεια.

- Προσθέτουμε ακόμα, όχι για να τιμήσουμε τη μνήμη του, αλλά για να εκτιμηθεί καλύτερα η αξιοπιστία του βιβλίου του, ότι σαν άνθρωπος υπήρξε ευπροσήγορος, πνευματώδης, με απέραντη αγάπη και ανταπόκριση σε όλους όσους είχαν ανάγκη βοηθείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι σαν Πρόεδρος Στρατοδικείου, όπου είχε οριστεί πολλές φορές, ακόμα και κατά τη διάρκεια του πολέμου, ουδέποτε επέβαλε την εσχάτη ή έστω και βαρειές ποινές παρότι υπήρξαν περιπτώσεις που το επέτρεπαν. Ακόμα περισσότερο ότι σαν Συνταγματάρχης το 1949 - '50 έσωσε από την εκτέλεση, χάρη στο κύρος και την εκτίμηση που του είχαν, αντάρτες ήδη καταδικασμένους σε θάνατο.

Επεδίωκε δε πάντα να είναι αντικειμενικός και ψύχραιμος χωρίς να παρασύρεται από ιδεολογικούς φανατισμούς μ' εξαίρεση την αγάπη του για την Ελλάδα που έφθανε στην υπερβολή: Δεν θέλησε να μάθει ξένη γλώσσα, πέραν κάποιων Γαλλικών, αν και δεν θα είχε δυσκολίες, αλλ' ούτε να ταξιδέψει στο εξωτερικό εκτός μιας επίσκεψης του στη Βιέννη για λόγους ιατρικούς.

- Μετριοπάθεια, σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή (ακόμα και του αντιφρονούντος), πραγματική αγάπη στην Πατρίδα, ήσαν αρετές που έλειψαν από πολλούς στα μαύρα χρόνια της Κατοχής αλλά και στα πρώτα της απελευθέρωσης, μ' αποτέλεσμα αδελφοκτόνες συρράξεις, ανήκουστες θηριωδίες και εκατόμβες αδικοχαμένων Ελλήνων. Έτσι η Εθνική Αντίσταση κατέληξε σε τραγωδία η δε χώρα πέρασε μια μακρά περίοδο καταστροφών και αιματοκυλίσματος χωρίς προηγούμενο. Οι αυτόπτες όμως μάρτυρες ιστορικών γεγονότων, οφείλουν να κοσμούνται με τα πιο πάνω προσόντα προκειμένου η μαρτυρία των ν' αποτελέσει ουσιαστική ιστορική καταγραφή.

Aναμφiβολα ο Ιωάννης Παπαθανασίου διέθετε και τις αρετές αυτές.